Te vjen nder mend ndonje dite ne te cilen qyteti, porsi
merzia erreson? Jo per ndonje
arsye te caktuar, ose ndoshta per shume jo te tilla, kotesia vjen e ulet kembekryq
ne fund te shtratit. Bezdisesh nga tingellima e telefonit, klithma e
ambulances, nga se si perplas deren postieri, nje borie e pavend dhe nga ajri qe
me zor leviz.
Ke perjetuar ndonjehere ore boshe, pezull ne te pakuptimte, minuta te tera brenda te cilave kater muret qe te rrethojne mund te fillonin te shkermoqeshin dalengadale, e ti ne te shumten mund te levizje per te nderruar pozicionin thjesht per te qene me komode?
Jashte eshte lageshti. Edhe nese do te kishte diell, mua nuk besoj se me ndryshonte fort pune. Edhe brenda lageshti eshte, vecse kurre mjaftueshem sa per te patur reshje.
Sot me duhet te blej buken me rrush te thate, te fry gomat e bicikletes, t’i dergoj leter nje mikesheje, te hap librat per te mos i soditur, me duhet te terheq firmat e paraqitjeve ne repart, te shkoj te shoh nje autopsi dhe patjeter te degjoj te shtepise. Me duhet te leviz.
Gje kjo qe nuk do te ndodhe.Te them te drejten nuk jam duke u perballur me kushedi se cfare filozofish. Nuk besoj as qe do te isha ne lartesine e aftesise. Per momentin tavani i dhomes sime sjell me kersheri se sa njerezit qe mbartin thirrjet e telefonit, apo ata jashte tij dhe gjithcfare sjellin ne bonus.
Eshte ngjyrequmeshti. I lyer me kujdes, po jo dhe fare i perpikte. Relievet e tij nuk i fokusoj dot ngaqe ka ca qe kam humbur te disajten dioptri, por besoj se jane mjaftueshem. Si vije e vobekte plagesh te vjetra po duken dhe plasaritjet. Ne kend eshte nje rrjete merimangash. Ashtu e imte, i shtohet aksesoreve te hapesires. Neoni me drite te semure ne qender, ndizet e fiket ne perpjestim te drejte me largesine e fluturimeve te mizes Korsakov.
Te vjen ndermend ndonje dite ku veshtire i mbijeton edhe vetes? Jashte, ende lageshti. Postieri u rikthye per kushedi cfare ngaterrese. Buken me rrush te thate po pendohem qe nuk e bleva. Miza ra ne kurthin e shtratit te merimanges.
Ke perjetuar ndonjehere ore boshe, pezull ne te pakuptimte, minuta te tera brenda te cilave kater muret qe te rrethojne mund te fillonin te shkermoqeshin dalengadale, e ti ne te shumten mund te levizje per te nderruar pozicionin thjesht per te qene me komode?
Jashte eshte lageshti. Edhe nese do te kishte diell, mua nuk besoj se me ndryshonte fort pune. Edhe brenda lageshti eshte, vecse kurre mjaftueshem sa per te patur reshje.
Sot me duhet te blej buken me rrush te thate, te fry gomat e bicikletes, t’i dergoj leter nje mikesheje, te hap librat per te mos i soditur, me duhet te terheq firmat e paraqitjeve ne repart, te shkoj te shoh nje autopsi dhe patjeter te degjoj te shtepise. Me duhet te leviz.
Gje kjo qe nuk do te ndodhe.Te them te drejten nuk jam duke u perballur me kushedi se cfare filozofish. Nuk besoj as qe do te isha ne lartesine e aftesise. Per momentin tavani i dhomes sime sjell me kersheri se sa njerezit qe mbartin thirrjet e telefonit, apo ata jashte tij dhe gjithcfare sjellin ne bonus.
Eshte ngjyrequmeshti. I lyer me kujdes, po jo dhe fare i perpikte. Relievet e tij nuk i fokusoj dot ngaqe ka ca qe kam humbur te disajten dioptri, por besoj se jane mjaftueshem. Si vije e vobekte plagesh te vjetra po duken dhe plasaritjet. Ne kend eshte nje rrjete merimangash. Ashtu e imte, i shtohet aksesoreve te hapesires. Neoni me drite te semure ne qender, ndizet e fiket ne perpjestim te drejte me largesine e fluturimeve te mizes Korsakov.
Te vjen ndermend ndonje dite ku veshtire i mbijeton edhe vetes? Jashte, ende lageshti. Postieri u rikthye per kushedi cfare ngaterrese. Buken me rrush te thate po pendohem qe nuk e bleva. Miza ra ne kurthin e shtratit te merimanges.
