Ishte nje pasdite e afshte korriku e perafersisht pesembedhjete
viteve me pare ku dokumentacioni kokeforte vertetues faktonte fasulet si dreken
e se henes, ku xinxifet e oborrit te gjyshes ende s’ishin pjekur, nderkohe qe
shpresa e gjetjes se qershive ishte shuar prej kohesh dhe ku komshinjte
cilesoheshin si kusherinj te disajte. Si une, si shoqet e mia, per arsye te
ndryshme, por rezultat te njejte, nuk kishim shkuar ne plazh e keshtu te shtata
ngushelloheshim ne veranden e shtepise se Ines. Kush bente manikyr, kush u
hidhte uje luleve e kush perfitonte te freskonte kembet zbathurazi ne cimenton
e prushte.
Per te mposhtur shterpesine e ores 3, mes kokolepsje fjalesh e mendimesh njera prej nesh pyeti : “Cila eshte frika juaj me e madhe?”. Disa u stepen. Te tjerat si pergjigje reflekse kltihen “Hajdutet!”, “Erresira!”, “Babi!”, “Lesi!”(Qeni i terbuar i komshiut tone). Une per vete kisha lartesite. Edhe sot i kam c’eshte e verteta. Thjesht mendimi me djersin duart. E fundit, gojekycur mbeti Ela. “Ti El? Cila eshte frika jote? ”. Ishte me e madhja prej nesh e dic po bluante ne urtesi. “Te humbas njerez,”-ia behu.
Mu rikujtua sot ky episod kur me ra doresh fotografia e shkrepur ate dite. “Te humbas njerez”… Nuk e di ne ishte i vetedijshem mospercaktimi i njerezve si pershembull “te mite, te afert, te zemres”. Une per vete jondergjegjshem asokohe kisha pare tek “njerez” prinderit e mi. Isha vetem tete vjec dhe pergjigja e Eles me kishte fshikulluar si kamzhik. Mbaj mend qe asokohe mendova qe te jetuarit pa ta do te ishte per mua denim kapital, do te me terratiste jeten, tallaziste shpirtin. Askujt nuk do t’ia arrinte burreria te perfytyronte nje gje te tille. Mbaj mend qe kisha ndjere frike vertet, me shume se sa nga lartesite.
Te humburit njerez, sot qe njeridashja nuk njihet si term e jo me si fenomen, sot qe koha s’ka me kohe per askend, eshte bere stil jetese. Nuk flas vetem per rastet kur Hyu tregohet i rrepte, kur fati qendron zemergur e tkurret apo kur semundja te vdir. Flas mbi te gjitha per zgjedhjet a jo te tillat. Rendomte ndodh te mosmirembash marredhenie. Rendomte ndodh t’i cjerresh, grisesh, keqtrajtosh e t’i derdhesh si gota me uje plot kurpjerresohen, duke harruar faktin qe dhe dashuria vete, konsumohet kur perdoret me tepri. Banohesh nga kaq shume jete e veshtire kujdesesh per to sic kujtohesh te ujisesh lulet. Ndertohesh nga kaq shume histori e kurre nuk kthehesh t’I rilexosh sic ben me shkrimtaret e tu te parapelqyer. Te kane shkruar kaq shume individe dhe asnjehere nuk u dhe te drejtat e autorit.
Te ndodh te zgjohesh nga kllapia nje dite po njelloj si gjithe te tjerat dhe fotoja e pasdites djegese te pesembedhjete viteve me pare te permend. Ndergjegjshem ben inventarin e humbjeve sic behet lista e shpezave, mbledh therrimet qe kane mbetur prej tyre e pret qe dalengadale koha t’I zhyse ne harrese e te ngimet me to. Dhe perballe sterhumbjes se disajte abstenon duke ecur qetesisht sikur te shetisje poshte hijesh qiparisesh duke justifikuar veten mes nje kolle bezdisese "Nuk mund te humbas c'nuk me perket. Njerezit jo vertet, por koha me/per ta po."
Per te mposhtur shterpesine e ores 3, mes kokolepsje fjalesh e mendimesh njera prej nesh pyeti : “Cila eshte frika juaj me e madhe?”. Disa u stepen. Te tjerat si pergjigje reflekse kltihen “Hajdutet!”, “Erresira!”, “Babi!”, “Lesi!”(Qeni i terbuar i komshiut tone). Une per vete kisha lartesite. Edhe sot i kam c’eshte e verteta. Thjesht mendimi me djersin duart. E fundit, gojekycur mbeti Ela. “Ti El? Cila eshte frika jote? ”. Ishte me e madhja prej nesh e dic po bluante ne urtesi. “Te humbas njerez,”-ia behu.
Mu rikujtua sot ky episod kur me ra doresh fotografia e shkrepur ate dite. “Te humbas njerez”… Nuk e di ne ishte i vetedijshem mospercaktimi i njerezve si pershembull “te mite, te afert, te zemres”. Une per vete jondergjegjshem asokohe kisha pare tek “njerez” prinderit e mi. Isha vetem tete vjec dhe pergjigja e Eles me kishte fshikulluar si kamzhik. Mbaj mend qe asokohe mendova qe te jetuarit pa ta do te ishte per mua denim kapital, do te me terratiste jeten, tallaziste shpirtin. Askujt nuk do t’ia arrinte burreria te perfytyronte nje gje te tille. Mbaj mend qe kisha ndjere frike vertet, me shume se sa nga lartesite.
Te humburit njerez, sot qe njeridashja nuk njihet si term e jo me si fenomen, sot qe koha s’ka me kohe per askend, eshte bere stil jetese. Nuk flas vetem per rastet kur Hyu tregohet i rrepte, kur fati qendron zemergur e tkurret apo kur semundja te vdir. Flas mbi te gjitha per zgjedhjet a jo te tillat. Rendomte ndodh te mosmirembash marredhenie. Rendomte ndodh t’i cjerresh, grisesh, keqtrajtosh e t’i derdhesh si gota me uje plot kurpjerresohen, duke harruar faktin qe dhe dashuria vete, konsumohet kur perdoret me tepri. Banohesh nga kaq shume jete e veshtire kujdesesh per to sic kujtohesh te ujisesh lulet. Ndertohesh nga kaq shume histori e kurre nuk kthehesh t’I rilexosh sic ben me shkrimtaret e tu te parapelqyer. Te kane shkruar kaq shume individe dhe asnjehere nuk u dhe te drejtat e autorit.
Te ndodh te zgjohesh nga kllapia nje dite po njelloj si gjithe te tjerat dhe fotoja e pasdites djegese te pesembedhjete viteve me pare te permend. Ndergjegjshem ben inventarin e humbjeve sic behet lista e shpezave, mbledh therrimet qe kane mbetur prej tyre e pret qe dalengadale koha t’I zhyse ne harrese e te ngimet me to. Dhe perballe sterhumbjes se disajte abstenon duke ecur qetesisht sikur te shetisje poshte hijesh qiparisesh duke justifikuar veten mes nje kolle bezdisese "Nuk mund te humbas c'nuk me perket. Njerezit jo vertet, por koha me/per ta po."
