Sic po ju thoja une dhe produktiviteti im ju dhame shikimeve te profileve dhe faqeve virtuale sot. E cuditshme spektaklizimi qe i behet unit ne kete dimension. Te gjithe thurnin versionin poetik te menyres se si te tjeret i shohin. Per shembull c’mendon nje mikeshe gjate takimit, zonja shitese pas blerjeve ne supermarket, zoteria ulur prane ne bar, ne tren, ne shkallet e sheshit… Dhe po te gjithe ashtu trurrjepur per xhelozi, interes apo ves kishin kete shfaqjen virtuale qejflinjsh ideal: kush duke mbajtur prej bishtit nje gote vere pa ditur as psene, kush duke eskpozuar zgjedhjen e foie gras (pjate tipike dimerore) ne mesgusht, te tjere te engledisur ne fotografi udhetimesh mes vendesh qe s’u njihnin as historine apo fene.
Cdonjeri i prekur nga nje ndjesi inautenticiteti. Nuk qene as subjekt, as objekt por nje subjekt qe tjetersohet ne objekt. Kopje te nje letre karboni identike si origjinali pervec ngjyres, letres dhe qellimit. Si te thuash pasqyrime te trishta, nje trup pa nerva e reflekse. Uni i tyre i debuar nga shikuesi, kthehet keshtu ne turpin apo krenarine qe referon shikimi i vezhguesit duke jetuar dhe jo njohur ne situaten e te parit (E di qe eshte ca e ngaterruar si fjali, po lexojeni dy-tri here e do ta kuptoni). Ky alter-uni nuk eshte identik, eshte i ndryshem, eshte nje JO-une qe i perket shikimeve te huaja qe na zbulojne ndryshe dhe kontribuojne ne percaktimin tone. Qendron shume larg vertetesise si dhe vetebindet ne funksionin e paresit mbi te qenurin e tij.
Ky tjetersim radikal jep iluzionin e embel e te jetuarit ne nje bote qe c’eshte e verteta nuk do t’u perkase kurre. Te ekspozuar ndaj aktit grabitqar te nje uni te paqene porsi ai i fotografive qe shperndajne, kjo klase shoqerore tundet bute ne boshllekun e vete me sadisfaksionin e genjeshtert se gjerat i kane ne vendin e duhur.
Keshtu keta parazite duke menduar se jane pjese funksionale e asaj cfare po shfrytezojne, nuk i sjellin asgje historise pervec peshes se tyre te vdekur.
