Frymemarrja e pare pas apnese

  Prologu i mynxyres se te henes me kaplon si ritual i devotshem edhe kur moti nuk eshte i plogesht, i muget apo i qullte. E kam te veshtire te cmpihem mengjeseve te fillimjaves. Kjo vjen sepse nuk do te arrij kurre te shoh detyrimet e mia me paraprirje. Gjithnje perfundoj porsi tani, duke u endur sikletshem dhe hallakatshem ne briskun e kohes. Dhe po porsi tani ndodh qe mosdeshira te rritet kur zhurma e dy pale thembrave te shkatheta pengon ligsht vullnetin tim.

  Komshinjte e shtepise ku jetoj jane dy binjake trevjecare me emrin Riccardo dhe Lorenzo. Dy femije te cilet kane talentin mbreselenes e te diturit me saktesi oraret e mia te studimit, perqendrimit, gjumit, nevojes se qetesise etj... Orare ne te cilat nisin gezueshem te bertasin, te luajne, t’u bien kalorifereve me cfaredolloj orendish e takemesh dhe pse jo t’i fryjne flautit. Kjo eshte patjeter e perballueshme ne ditet e zakonshme, por aspak e tille nen ankthin e nje dite para provimit. Per fat kjo e sotshmja nuk eshte nje prej tyre.

  U ula te perserisja tri here leksionin. Tri sepse zakonisht aq me duhet per ta kthyer nje informacion ne dicka te njohshme. Me perpikshmeri vetetitese nisi vela ngulmuese dhe ngjitese e kenges “Shume urime”. Veshtire te mbetesh asnjeanes kur klithmat e dy trevjecareve fillojne. U perpoqa serish te perqendrohesha nje grime vetmevete. E pamundur! “Shume urime per Riccardon dhe Lorenzon. Shume urime per ne!”-shkallmonte muret.

  Sot nuk eshte ditelindja e tyre. As dje nuk qe. Ndonese nuk kuptoj arsyen, ajo eshte nje nder lojerat me entuziasmuese qe bejne. E carmatosur keshtu prej ketyre klithmave u ula dhe po I degjoja. Kenga e ditelindjes per nje dite jo te tille, kenduar prej dy zerash te zjarrte te bardhe, u ndodh te kthehej ne mpiksjen e mirefillte te gezimit. Pa apo me dashje une po aq sa gjithkush besoj(?), bie pre e fjales “duhet” dhe harrohem ne kete pandryshueshmeri letargjike te henash dhe jo vetem. Ditet e mia jane pergjithesisht te perbera prej vrapit maratonesk. I nis ato me prioritetin se duhen perfunduar dhe kurre nuk marr mundimin te heq paftat syresh. Maratonat kane nevoje per te njejtin ritem, kostance e qendrueshmeri e kur me ndodh te arrij ne destinacion, veshtire kam qofte mundesi apo deshire per t’u ftilluar per sa i perket kilometrave qe vrapova, veshtiresive qe hasa si dhe gjerave te bukura qe lashe  pa shijuar ne rrugetim e siper.

   Me e keqja e gjithe kesaj eshte se pandeh ne bindje te plote qe jam duke bere mrekullisht mire deri sa dy djem capkene ne naivitet e siper, me nxjerrin prej apnese duke me dhene duhmen e frymemarrjes se pare. Ne kontekstin tim te se rritures erdhi ky fllad tingujsh te lirshem e te cilter.  Ishte me qetesues se ndjesia e lehtesise pas nje dushi, se freskia e nje teshe te sapolare apo se aroma e lekures se njerezorit qe te do zemra. Intensiteti dhe mprehtesia e kengezimit te tyre ma shtrenguan zemren si morse.

  E paqetuar sojesh rifillova perseritjen pershperitnisht dhe maratonen me ritem sprinti.

Pa vemje dhe as flutura

 

   Lexoi gjetke nje nga ato shprehjet posacerisht te krijuara per te terhequr vemendjen. Thoshte: “Ne qofte se nuk do te ndryshonte kurre asgje, nuk do te kishim flutura”.  I kujtoi friken e tij me te madhe: te qendruarit amull.

   Qysh i vogelth qeshe rritur me parrulen “Uji qe fle rrit vetem zvarranike” dhe prej asokohe iu dha kerkimit ngulmonjes te ndryshimit qe per te me vone u be jetesor. Dallohej kjo prej te tjereve ne etiketen e prezantimit te tij te jashtem, veshjes; ne argumentet e perditshme qe flakeronte mes debatesh; ne  vinilet e pafundme te zyres, te larget prej njeri-tjetrit por asnjeri me pak i bukur se I meparshmi. Dallohej mbi te gjitha prej tij ne momentin e vuajtjes qe perjetonte kur inputet varferoheshin dhe I jepej komoditetit te arritur.

   Gjithnje kishte menduar se ekzistenca konvencionale ngadalshem po atrofizonte njerezit e rutines. I ngurtesonte porsi muskuli kur nuk I nenshtrohej nje stresi mekanik, duke i cuar drejt padobishmerise. C’ishte me shkaterruese se sa e perhershmja, e merzitshmja, perseritesja? Mund te haje perdite te njejtin menu tejet te shijshem. Do te vinte koha ne te cilen do te kthehej ne te zakonshem. Ishte i bindur se natyres njerezore i nevojiteshin lekundje, jo domosdoshmerisht me amplitude pozitive, per te mbijetuar. Cfare e rrenonte nuk ishte dhimbja e renies pasi kishte guxuar te hidhej, por pertacia, plogeshtia dhe dembelizmi i te mos paturit kurajo per ta bere. Dhe ai ishte nje nga ata persona qe kur ishte rrezuar, qe vrare teper.

   Problemi qendronte ne faktin se njerezit e perfshire ne ciklicitetin e pafundte te gjerave prisnin deshperueshem  shpetim ne diej te rinj dhe te ndryshem. Diej keta qe nuk do te vinin kurre prej hicit. Fare mire mund t’i krijonin vete vec duke mberthyer kepucen e majte perpara se djathtes apo duke u ngritur per te vetmen here pas renies se pare se ziles se mengjesit.

   Zona konfortit ishte djepi i shkaterrimit per te, po aq sa per mbare nje shoqeri. Zona e konfortit nuk do te vriste vetem fluturat, por edhe vemjet te cilat do t’u jepnin atyre jete.

Shtrember

   “Bej si te te duket me e drejte”-perseritej dhe ri ne meandret trunore. Ngriti kryet siper dhe pa se ora shenonte 5. Mjaft vone per te fjetur, teper heret per te nisur diten, por kohe e perpikte per nje dush.

   Sapo ciku kembet ne mermerin e pllakes, vershoi uji. Percellonte. Lekura e saj edhe me. Uli koken dhe leshoi frymen bashke me fluksin e ndergjegjes qe i rrihte nder temtha.

   “Si te me duket me e drejte”-mendoi,-“C’diplomat i pashok. Te tille njerez jam munduar t’ia menjanoj vetes, por ja tek te zvarriten si kerminjte pas shiut. Une, une… Une sinqerisht nuk mundem te kuptoj domethenien e te mos marrit pozicion. Dua te them, jemi pengje pafundesish variablash, me c’guxim fshehim ende pikepamjen? Vete etimologjia e fjales variabel shpreh varesine. Me e pakta, qendron ne te pranuarit e fenomenit. Te pyes nese nata eshte sterr a drite, me thua qe mund te mos jete drite. Kjo nuk eshte loje fjalesh, as pavendosmeri, ky eshte delir frikashesh. Individe qe me vetedije a jo vendosin te mos marrin pozicion pasi I tremben pasojave qe ai reflekton dhe pergjegjesive qe sjell. Me trishte se kaq? Si te me duket me e drejte pastaj. Kjo eshte qesharake per bese. E drejte cfare? E drejte per ke? Ne funksionin tim, tendin apo eshte i tyri me i rendesishmi? C’eshte e drejte nje here? ‘Si te me duket’, eshte vete jo e drejte. "Sic me duket" nuk shfaq vertetesine e ceshtjes, por vetem perspektiven time mbi te. Dhe ne baze te kesaj te fundit une supozohet t’I bie cekanit te drejtesise. E di? Une jam lodhur nga njerezit qe propagandojne politikisht korrekten… C’shqiperim! Kaq veshtire te gjesh nje doze pragmatizmi sot? Kaq sporadike eshte te mos berit kompromise? Nuk kam pritur ndonjehere bindje te forta, as arrogancen e atyre te sigurtave, por opinionet i pretendoj. Politikisht korrekte a jo, ato kurre nuk do te jene asnjeanese. Dhe ‘Si te te duket e drejte’ duhet flakur nga perdorimi se tek e fundit, asnjehere asgje per askend eshte e tille.”

   Banjoja nderkohe qe e avullt. Siluetes me mundim I dallohej refleksi tek pasqyra e veshur. Telefoni shenonte shume thirrje si dhe oren 5.30. Vendosi te priste agimin e diellit. Me siguri ai nuk do te sillte naten.